baba

-
4 yıl önce arkadaşım babasını kaybettiğinde çok ağlamıştım ben de kaybedersem yaşayamam diye. o ay babamın kanser olduğu ortaya çıktı.
kızını öperken sakalları batmasın diye her gün tıraş olan bir adamdı benim babam; kanseri protesto etmek için sakal bıraktı, 10 yaş yaşlandı.
tüm korkularına maruz kaldı bir buçuk sene. bizim için mücadele etti, direndi.
ama..
en güzel vedasını yapıp gitti sert görünüşlü adam. ismimizi dahi hatırlayamayacak duruma gelmişken sarılmak istedi bize, yanaklarımızı sıktı. en güzel gülüşünü hafızalarımıza kazıyıp gitti.
-
uzun yol yolculuklarında aklıma babam gelir. uyumadan önce plutoya sarıldığımda, dışarıda bir kız çocuğu babasının elini tuttuğunda, anneme sarıldığımda, ablamla konuştuğumda.. bazen kurulmuş alakasız bir cümle içinde.. işin özü her anımda aklımda.

 öyle tuhaf bir acısı var ki yokluğunun. bazen bu acı parçalara ayrılıp vücudumun her bir noktasına dağılmışçasına yakıyor, öyle hissediyorum. bazen de kendi kendini toplayıp küçülüyor, hissetmiyorum..



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
Hiçbir seyi siklemiyorum. Sonra hiçbir seyi takmadigimi dusunup uzuluyorum cunku kendi hayatimi bile siklemiyorum. Sonra diyorum kendime bu gecici bir donem. Belli bir noktadan sonra bundan bile bikip kendin icin bir seyler yapmaya başlayacaksın  O günü oturdum bekliyorum hala. Bekliyorum cunku yanlış kararlar almaktan korkuyorum. Farkındayım denemeden bunu bilemezsin. Kafam darmaduman. Bin tane senaryo gerçekleşir mi, bilmem. İçimde sakinleştirmeye calistigim ego. Gun geçtikçe icimde buyuyup giden bir ofke. Anksiyete ataklari, kontrol etmesi zor. Bir yandan uzaklasmak istiyorsun ama diger yanin kalabalığa alışık. Bir karambolun icinde kosuyorsun bilinmeze. Gözlerinden belli dunun yorgunluğu gecmis ustune. Dinlenmek istiyorsun ama ya bir seyler kacirirsam hayattan muamasi. 
Devamı
-
Yarım bıraktıklarım, yarına bırakıp ertesi gün yüzüne bakmadıklarım ve daha başlamadan kafamda bitirdiklerim. Ya üzerinde durulmaması gerekenler hakkında çok düşünüp, senaryolar yazıp çiziyorum ya da ölçüp biçmeden bir karara varıp, elimin tersiyle itiyorum ihtimalleri. Hangisi daha kötü diye soracak olursam kendime; ortasını bulamamak, diyorum. Bazı detaylara takılmak güzel. Eğer bütünü ele aldığında ortaya çıkan manzara tatmin ediciyse. Ama öyle detaylar da var ki; üzerine iki dakika düşünse; yalan, karmaşa, kaos içinde kaybediyor kendini insan. Her şeye öyle hemen teslim olmaktan bahsetmiyorum. Bu böyledir deyip göz yummak değil de mantıklı geleni kafaya uydurmak..  Ama kaybolmak da güzel her şeye rağmen. Çıktığın yolda karşına çıkan her engebenin gidişatına nasıl yön verebileceğini artık kavrayabilmek. 
Devamı